Η δίκη της Χρυσής Αυγής και η σημασία της

Η εισήγηση του Μπάμπη Κουρουνδή, δικηγόρου, μέλους ΚΕΕΡΦΑ την πρώτη μέρα του πετυχημένου Αντιφασιστικού-Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ των εκπαιδευτικών σωματείων που πραγματοποιήθηκε στις 8 και 9 Μάη στην Ξάνθη.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκληση την ΕΛΜΕ Ξάνθης και το Διδασκαλικό Σύλλογο, καθώς και το Σύλλογο των Μειονοτικών Δασκάλων. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι σήμερα μαζί σας και να μιλάω για τη σημαντικότερη δίκη στην Ελλάδα από την εποχή της Μεταπολίτευσης και τη δίκη των πρωταίτιων της Χούντας. Θα ξεκινήσω αναφέροντας σας κάποια πράγματα σε σχέση με την ίδια τη δίκη, το πώς συγκροτούνται οι κατηγορίες, το κατηγορητήριο και ποιες ήταν οι εξελίξεις των δύο πρώτων ημερών, προχωρώντας στο χαρακτήρα αυτής της δίκης, τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το κράτος και στη συζήτηση η οποία ανοίγει σε σχέση με την έκβαση της δίκης, το τι αναμένουμε, το τι μπορεί να σημάνει και το ποια είναι η σημασία που έχει η δίκη για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους όπως είμαστε όλοι.

Συγκεκριμένα λοιπόν, χθες είχαμε τη δεύτερη μέρα της συνεδρίασης της δίκης της Χρυσής Αυγής κι αυτό είναι ένα γεγονός πολύ σημαντικό διότι ακούγαμε από πολλές πλευρές το προηγούμενο διάστημα ότι δεν πρόκειτο ποτέ να φτάσει στο ακροατήριο αυτή η υπόθεση, διότι η ποινική δίωξη δήθεν ήτανε πάρα πολύ αδύναμη, ότι το κατηγορητήριο θα καταπέσει από πριν, κτλ. Αυτό που είδαμε αντίθετα, ήταν ότι τέθηκε και στη δεύτερη μέρα της συνεδρίασης το ζήτημα του συνηγόρου για έναν από τους κατηγορούμενους της Χρυσής Αυγής και η δίκη διακόπηκε ξανά για τις 12 Μάη, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός που ανέφερα προηγουμένως ότι η δίκη ξεκίνησε.

Το δεύτερο είναι η απουσία των ηγετών της Χρυσής Αυγής που είναι σημαντικό γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα έλεγαν ότι θα δώσουν τη μάχη της δίκης, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα το κάνουν, όπως φάνηκε απ' αυτές τις δύο μέρες.

Το τρίτο, ήταν η σημασία της μαζικής παρουσίας του κόσμου έξω από τα δικαστήρια, μέσα από τη στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ και των σωματείων την πρώτη μέρα, αλλά και των αντιφασιστικών κινήσεων, από την ΚΕΕΡΦΑ, από τις κινήσεις γειτονιάς, στην Αθήνα και σε μια σειρά από πόλεις, αν δεν κάνω λάθος μέσα σ' αυτό τον αντιφασιστικό χάρτη προστέθηκε και η πόλη της Ξάνθης. Αντίστοιχη κινητοποίηση έγινε και στις 7 Μάη. Αυτή η παρουσία, τουλάχιστον στην Αθήνα, για να είμαστε σαφείς, δεν ήταν μόνο από τη δική μας τη μεριά και αποτελεί μια υπενθύμιση ότι τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής δεν έχουνε διαλυθεί. Ο τραυματισμός δύο αυτοπτών μαρτύρων κατηγορίας και φίλων του Παύλου Φύσσα την πρώτη μέρα της συνεδρίασης κι ο τραυματισμός ενός μετανάστη τη δεύτερη μέρα δείχνει ακριβώς το γιατί δεν χωράει κανένας εφησυχασμός στο πώς αντιμετωπίζουμε τη δίκη και συνολικά τη Χρυσή Αυγή.

Το τελευταίο θέμα απ' αυτή την «τεχνική», ας το πούμε έτσι, παρουσίαση είναι το ζήτημα της αναχωροθέτησης της δίκης, το οποίο επίσης είναι πολιτικό. Η Πολιτική Αγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής, η πλευρά του αντιφασιστικού κινήματος δηλαδή για το πω με απλά λόγια, έχει ζητήσει το να μη γίνει η δίκη στον Κορυδαλλό, όχι μόνο διότι γενικά δεν πρέπει να γίνονται δίκες στις φυλακές, αλλά και συγκεκριμένα σ' αυτή τη δίκη, για λόγους δημοσιότητας και προσβασιμότητας. Η επιχειρηματολογία αυτή αγκαλιάστηκε από πολλές πλευρές, και από το Δήμο Κορυδαλλού.

Είναι γνωστά τα προβλήματα που προκύπτουν και σε σχέση με τις εξετάσεις στα σχολεία της γύρω περιοχής. Από τη δική μας την πλευρά αυτό το αίτημα δεν αποτελεί συνηγορία για την αναβολή της δίκης, για ένα πιο αργό ρυθμό. Αντιθέτως, σημαίνει ότι η δίκη, εξαιτίας της σημασίας της θα πρέπει να προτεραιοποιηθεί και να πάει στο φυσικό της χώρο που είναι η αίθουσα του Εφετείου της Αθήνας. Αξίζει πάνω σ' αυτό, κι αυτό έχει μια σημασία πολιτική, να αναφερθεί ότι στις δίκες για εγκληματικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις, από τη 17Ν μέχρι τις Συνωμοσίες των Πυρήνων της Φωτιάς, και όποιες άλλες τέτοιες υποθέσεις ενδεχομένως έχετε στο μυαλό σας, πάντα το ζήτημα της αλλαγής του χώρου το ζητούσε η υπεράσπιση. Είναι πρωτοφανές ότι αυτή τη φορά σηκώνει αυτό το ζήτημα η Πολιτική Αγωγή κι αυτό γίνεται για τον απλούστατο λόγο ότι η Χρυσή Αυγή είναι εκείνη την οποία βολεύει το να γίνει η δίκη στον Κορυδαλλό σε συνθήκες φρουρίου, μειωμένης δημοσιότητας και απόλυτης αποστείρωσης.

Τώρα, τι θα γίνει σ' αυτή τη δίκη συνοπτικά, για να μη σας κουράζω με τεχνικές λεπτομέρειες. Έχουμε 69 κατηγορούμενους. Οι 66 από αυτούς βαρύνονται με το έγκλημα της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση και οι 19 εξ αυτών, δηλαδή η προηγούμενη κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής, και με το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Η ένταξη τιμωρείται βάσει του 187 του ΠΚ μ' ένα πλαίσιο ποινής 5 ως 10 χρόνια κάθειρξης και η διεύθυνση από 10 ως 20 χρόνια κάθειρξης. Επιπλέον υπάρχουν και πάνω από 20 κατηγορούμενοι, οι οποίοι έχουν και επιπρόσθετες κατηγορίες, που σχετίζονται με συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις, δηλαδή συγκεκριμένα, με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στους Αιγύπτιους ψαράδες στο Κερατσίνι, όπου έχουμε 6 κατηγορούμενους, και τη δολοφονική επίθεση ενάντια στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, στο Πέραμα, όπου υπάρχουν και άλλοι 10 κατηγορούμενοι. Το υπόλοιπο μέρος της δίκης αφορά στο σύνολο της εγκληματικής δραστηριότητας, αφού θα εκδικαστούν υποθέσεις που ήδη έχουν δικαστεί αυτοτελώς, όπως η επίθεση σε κοινωνικούς χώρους, στο Συνεργείο στην Ηλιούπολη της Αθήνας, στο στέκι Αντίποινα στα Πετράλωνα, η δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, και άλλες τέτοιες υποθέσεις.

Αντίθετα με όσα διαρρέουν τα παπαγαλάκια της Χρυσής Αυγής Αυγής στα ΜΜΕ, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω απόλυτα και υπεύθυνα ότι το κατηγορητήριο σε βάρος των μελών της Χρυσής Αυγής είναι συντριπτικό. Πιο συντριπτικό δε γίνεται. Ειδικά μετά την προφυλάκιση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, τα στοιχεία που υπήρχαν πριν έγιναν απολύτως αδιάσειστα, διότι οι ίδιοι είχαν στα κινητά τους τηλέφωνα και στους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές πάρα πολλά στοιχεία από την εγκληματική τους δράση. Είχανε δηλαδή έτοιμα γραμμένα, φωτογραφημένα, βιντεοσκοπημένα τους ίδιους καρέ-καρέ, για να το πω απλά, την ίδια τους την εγκληματική δράση. Και οι εντολές που δόθηκαν για συγκεκριμένες πράξεις σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Μπορώ αν θέλετε μετά κατά τη διάρκεια της συζήτησης για να μη σας κουράζω, να αναφέρω συγκεκριμένα πράγματα από τη δικογραφία. Είναι καταγεγραμμένα σε μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα των δραστών.

Πολλές φορές, αν είδατε και την προηγούμενη εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη στο Μέγκα, τίθεται το θέμα αν η δίκη είναι πολιτική. Εδώ υπάρχει μια θολούρα σκόπιμη και θέλω να πω ορισμένα πράγματα γι' αυτή τη θέση τους συγκεκριμένα. Η δίκη είναι πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η δίωξη γίνεται για πολιτικούς λόγους. Με απλά λόγια, όταν λέμε ότι η δίκη είναι πολιτική, εννοούμε ότι αναμφισβήτητα έχει πολιτικά διακυβεύματα. Αυτό θα πει κάποιος ότι είναι στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά νομικά αυτό προεκτείνεται ως προς το ότι το κίνητρο των κατηγορούμενων είναι πολιτικό και έχει να κάνει με τη ναζιστική τους κοσμοθεωρία. Δεν ήταν δηλαδή μια εγκληματική οργάνωση, πχ με σκοπό το trafficking και την εκμετάλλευση γυναικών και την πορνεία, ήταν μια εγκληματική οργάνωση η οποία έκανε εγκληματικές πράξεις με κοινό άξωνα και κίνητρο τη ναζιστική κοσμοθεωρία των μελών της. Αυτό δεν σημαίνει πολιτική δίωξη όπως ισχυρίζονται οι κατηγορούμενοι. Δεν διώκονται για τις ιδέες τους, ούτε εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε να διώκονται για τις ιδέες τους. Για το πω πάλι με απλά λόγια: είναι σοκαριστικό, αλλά στο σκληρό δίσκο του Χρήστου Παππά, του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής, υπάρχουν 5.000 φωτογραφίες του Χίτλερ. Το σπίτι του είναι ένα «μουσείο» Χιτλερισμού. Υπάρχουν όλα τα κειμήλια, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς στο μυαλό του, από μπρελόκ με το Χίτλερ, φωτογραφίες του Χίτλερ, φωτογραφίες του Παππά στον τάφο του Μουσολίνι, φωτογραφίες τα παιδιά του Παππά 3 και 5 χρονών να χαιρετάνε ναζιστικά πίσω από σβάστικες και να λένε “Χάιλ Χίτλερ”, να διορθώνει το κοριστάκι που είναι πέντε χρονών το αγοράκι που είναι τριών χρονών και να του λέει: “όχι, το Χάιλ Χίτλερ δε γίνεται έτσι, γίνεται έτσι”, όλα αυτά τα ανατριχιαστικά υπάρχουν. Αλλά όλα αυτά από μόνα τους δεν είναι αυτά που στοιχειοθετούν την ποινική δίωξη. Είναι απολύτως ειδεχθή για μένα και φαντάζομαι για όλους και όλες που είμαστε εδώ, αλλά δεν είναι αυτά για τα οποία φέρονται στο ακροατήριο.

Φέρονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου γιατί προσπάθησαν αυτό τον αρρωστημένο ναζισμό που έχουν στα μυαλά τους να τον επιβάλουν στο δρόμο μέσα από τη συστηματική τρομοκράτηση του πληθυσμού μέσα από συγκεκριμένες πράξεις. Βρίσκονται δηλαδή σε αυτή τη συγκεκριμένη θέση του κατηγορούμενου όχι επειδή είναι ναζί, αλλά κι επειδή έχουν συμμετάσχει σε δραστηριότητες μια ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, είτε ως μέλη εντεταγμένα είτε ως διευθύνοντες, διότι οι πράξεις όλες αυτές που έγιναν δεν έγιναν κατά παρέκκλιση ή από κάποιους “θερμοκέφαλους”, όπως θέλουν να μας πούνε, αλλά έχουν γίνει από μέλη τους, συντονισμένα και καθοδηγημένα, στα πλαίσια της κύριας δράσης η οποία κορυφώθηκε το Σεπτέμβρη του 2013 με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Γιατί το 2013, είναι ένα ερώτημα. Γιατί δηλαδή ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία το Σεπτέμβριο του 2013. Και πώς προέκυψε αυτός ο ζωτικός χώρος. Αναφέρθηκε ο Σπύρος προηγουμένως, θα ήθελα να πω κι εγώ δυο λόγια όμως σε σχέση με τους κρατικούς μηχανισμούς. Καταρχήν, να πούμε ότι χωρίς το ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που ήτανε κύριοι άξονες της πολιτικής των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, δεν θα υπήρχε ζωτικός χώρος τόσο για τις ναζιστικές ιδέες όσο και για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, η οποία απολάμβανε μεγάλη ασυλία από τις διωκτικές αρχές και από τις δικαστικές αρχές. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση γιατί στη χειρότερη υπήρχε συγκάλυψη και συνεργασία. Παράδειγμα, για να τα λέμε συγκεκριμένα, είναι ο ρόλος που έπαιξε το ΑΤ του Αγίου Παντελεήμονα, για τον εμπρησμό στην Τανζανική κοινότητα πχ, για τον οποίο δεν έγινε καν έρευνα, παρότι πήγαν τα θύματα στην αστυνομία και μετά από λίγο, την επόμενη βδομάδα, είχε πάει ο Άδωνης Γεωργιάδης που είχε πλέον μεταπηδήσει ήδη στη ΝΔ, και είχε κάνει επερώτηση αν τα θύματα είναι νόμιμα στην Ελλάδα. Τα θύματα της επίθεσης, που ήταν ήδη στο νοσοκομείο. Πιο ανατριχιαστικά είναι τα φαινόμενα που συνέβαιναν στο ΑΤ της Νίκαιας. Είχαμε και Πακιστανό μετανάστη νεκρό από ηλεκτροσόκ, το Μοχάμεντ Γκαμπράν, στα κρατητήρια του ΑΤ Νίκαιας. Αυτό το ΑΤ ήταν εκείνο το οποίο λειτουργούσε στην περιοχή που έδρασε το τάγμα εφόδου που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Το ΑΤ της Νίκαιας ήταν εκείνο το οποίο πήρε τηλέφωνο όταν τους δώσανε την εντολή να κάνουν έφοδο στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, πήραν τηλέφωνο να ειδοποιήσουν τους χρυσαυγίτες ότι ξέρετε, θα γίνει έφοδος, σε λίγη ώρα στα γραφεία. Σκεφτείτε, έτσι το λέω για ευθυμήσουμε περισσότερο, να γινόταν αυτό σε μία κατάληψη ή σ' ένα στέκι αναρχικών... Να παίρνει τηλέφωνο ο αστυνομικός διευθυντής του τμήματος και να λέει στον αναρχικό ότι ξέρετε, θα μπούμε στο στέκι, κρύψτε ό,τι έχετε, γιατί αύριο θα ρθούμε... Τελοσπάντων.

Υπήρχανε βάβαια και πολύ πιο κορυφαίες εμπλοκές, πχ από πλευράς ΕΥΠ αρχικά είχε αναλάβει την έρευνα για τη Χρυσή Αυγή ο κύριος Κούζηλος. Αν σας λέει κάτι το όνομα, ήταν ο ξάδερφος του Βουλευτή της Χρυσής Αυγής, του Νίκου του Κούζηλου, αυτός ο οποίος “παρακολουθούσε” εκ μέρους του κράτους αυτή τη δραστηριότητα. Και γι' αυτό το λόγο καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχε ο Γιώργος Γερμενής, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, ο γνωστός Καιάδας, όταν έλεγε ότι χρειάστηκε να ξηλώσουν όλη την ΕΥΠ και την αστυνομία για να μας συλλάβουν. Είχε πολύ μεγάλο δίκιο.

Στη δίκη αυτή λοιπόν, από τη δική μας την πλευρά, θα αποκαλυφτεί μέσα στο δικαστήριο, αλλά κυρίως έξω από αυτό, η ευνοϊκή μεταχείριση της Χρυσής Αυγής από το ίδιο το κράτος, θα απομυθοποιηθεί η δήθεν σκληρή τους αντιμετώπιση, και θα τονιστεί η απαίτηση απαλλαγής της κοινωνίας από τις εγκληματικές τους πράξεις, τα χέρια των οποίων όπλισε το ίδιο το κατεστημένο, με το οποίο δήθεν παρουσιάζονται σαν αντίπαλοι.

Άλλωστε, το αντιφασιστικό κίνημα είναι εκείνο το οποίο επί 25 χρόνια επιμένει στο ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και εγκαλεί το κράτος για το γεγονός ότι ποτέ δεν έβαλε χέρι στην εγκληματική της δράση, ποτέ δεν έκανε συσχέτιση των πολλών και διαφορετικών εγκληματικών πράξεων που υπάρχουν ήδη από τη δεκαετία του '90, ακόμα και με τη μορφή καταδικαστικών δικαστικών αποφάσεων. Οι πρώτες αποφάσεις για τέτοιου είδους δράση, των αρχών της δεκαετίας του '90, ήταν το 1996 για επίθεση που είχε γίνει στις αρχές της δεκαετίας του '90 όπως είπα απέναντι σε μέλη του ΣΕΚ που πουλούσανε την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη στην Κυψέλη. Δεν έγινε τίποτα σε σχέση με τη σύσταση συμμορίας που ήτανε το αδίκημα-προπομπός της εγκληματικής οργάνωσης, κι έτσι φτάσαμε το 1998 να γίνεται η δολοφονική επίθεση κατά του Δημήτρη Κουσουρή, του σημερινού ιστορικού που έγραψε για τις Δίκες των Δοσιλόγων αν έχετε ακουστά ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις. Ο οποίος Δημήτρης ευτυχώς επέζησε παρότι μέρες χαροπάλευε στο νοσοκομείο από το χτύπημα του υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής, του Περίανδρου το 1998. Καταδικάστηκε ο Περίανδρος, καμία συσχέτιση με το Μιχαλολιάκο που είχε δώσει τη σχετική εντολή. Μόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έγινε αυτή η συσχέτιση και κινήθηκε το κράτος για να κατηγορηθεί η Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση και οι ηγέτες της ως οργανωτές όλων αυτών των περιστατικών.

Άρα δεν είναι το αντιφασιστικό κίνημα που κινείται με βάση την πρωτοβουλία του κράτους να κινηθεί κατά της Χρυσής Αυγής, είναι το κράτος το οποίο κινείται με βάση τις καταγγελίες και τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος. Και σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να θυμίσω λίγο το πώς κινήθηκαν ακριβώς τα πράγματα το Σεπτέμβριο του 2013. Ως τότε υπήρχε μια συζήτηση ανοιχτή και στους κόλπους του κράτους και στους κόλπους της ίδιας της συγκυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Υπήρχαν εκείνοι οι οποίοι θέλανε μια πιο δραστική αντιμετώπιση, αλλά είναι σαφέστατο ότι το πάνω χέρι το είχαν οι Μπαλτάκοι. Το είχαν εκείνοι οι οποίοι είχανε ανοιχτούς διαύλους με τη Χρυσή Αυγή. Υπάρχουνε μηνύματα στη δικογραφία, του Μπαλτάκου προς τον Κασιδιάρη που λένε “αύριο έχουμε ψηφοφορία για το τάδε, ελάτε να ψηφίσουμε γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει και θα το ψηφίσουμε μαζί με τους ΑΝΕΛ. Και έγινε: η τροπολογία για την ιθαγένεια των αξιωματικών στο στρατό, αν θυμάστε εκείνη την περίπτωση.

Υπάρχουνε μηνύματα του Μπαλτάκου στο Βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλιόπουλο μετά τη δολοφονία (του Φύσσα) και (την επίθεση σ)το Πέραμα: “πες μπράβο στους δικούς σου για χθες το βράδυ”. Για να δούμε τι σημαίνει συγκεκριμένα. Οι Μπαλτάκοι είχανε το πάνω χέρι από την πλευρά της ΝΔ και της συγκυβέρνησης συνολικά. Κι αυτό συνεχιζόταν παρότι η Χρυσή Αυγή είχε ήδη αρχίσει να ξεφεύγει και να διεκδικεί την ηγεμονία της συνολικής δεξιάς με την επίθεση στο Μελιγαλά. Η Χρυσή Αυγή λοιπόν κλιμάκωσε τη βία διεκδικώντας πιο ανεξάρτητο ρόλο. Όταν έφτασε σ' αυτό το σημείο με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επειδή είστε και εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα οι καθηγητές, θα θυμάστε ότι μόλις τότε είχε ξεσπάσει η απεργία διαρκείας των καθηγητών. Το θυμάμαι γιατί είναι και η σύζυγός μου καθηγήτρια και ήμασταν σε μια ολόκληρη κινητοποίηση και στις διαδηλώσεις εκείνη τη μέρα στη Θεσσαλονίκη. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί ήτανε δεκάδες χιλιάδες κόσμος, ο οποίος είχε απεργήσει, και ο οποίος μαθαίνοντας το γεγονός της δολοφονίας -όλη αυτή η λαοθάλασσα- είχε κατευθυνθεί προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και το πρωί και το απόγευμα. Και το ίδιο έγινε και στην Αθήνα και σε μια σειρά από πόλεις.

Ήτανε εκείνη η αντιφασιστική έκρηξη η οποία απείλησε την κυβέρνηση ουσιαστικά ούτε λίγο ούτε πολύ μ' ένα νέο αντιφασιστικό και εργατικό “Δεκέμβρη”, για να το πω σχηματικά, εκείνη η οποία ανάγκασε το κράτος να άρει την ασυλία της Χρυσής Αυγής και να οδηγηθεί με όλες τις αντιφάσεις στην άσκηση της ποινικής δίωξης.

Υπάρχουν λοιπόν δύο δικαστήρια στην ίδια τη διαδικασία της δίκης. Το δικαστήριο το οποίο εξελίσσεται με την απεύθυνση στην έδρα, στους δικαστές, και το δικαστήριο του ακροατηρίου που μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα, στις σημερινές συνθήκες, να πάρει την απόφαση για τη δικαστική εξέλιξη μιας υπόθεσης, αλλά είναι εξίσου υπαρκτό. Γι' αυτό άλλωστε οι δίκες είναι δημόσιες, γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει κοινό και να σχηματίζει μια εικόνα. Και έξω από το κοινό, υπάρχει ολόκληρη η κοινωνία, η πλειοψηφία του κόσμου που σχηματίζει άποψη. Κι εμείς θέλουμε να δώσουμε τη μάχη και στα δύο αυτά επίπεδα. Και μέσα, με τις νομικές διατάξεις, τα όρια και τους περιορισμούς των οποίων γνωρίζουμε, το γεγονός δηλαδή ότι το θεσμικό πεδίο δεν είναι εκείνο στο οποίο το κίνημα μπορεί να ξετυλίξει το σύνολο των απαιτήσεων και της δυναμικής του, και έξω, για να κερδίσουμε το δικαστήριο της κοινωνίας, του ακροατηρίου. Και άρα θέλουμε ο κόσμος στο τέλος της δίκης να έχει σχηματισμένη μια πολύ καθαρή αντίληψη, κόντρα στην αντισυστημική θολούρα την οποία προσπαθεί να δημιουργήσει η Χρυσή Αυγή, για το τι είναι ο φασισμός, ποιες είναι οι σχέσεις του με το κράτος και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, γιατί δυνάμωσε και πώς παλεύεται. Επειδή μάλιστα βρισκόμαστε σ' ένα χώρο που μας έχουν προσκαλέσει σωματεία, κι είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα αυτό, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι τα εργατικά σωματεία και οι συλλογικότητες, που παλεύουν πάντα για ελευθερίες και δημοκρατία, είναι κρίσιμο να δώσουν τη μάχη σ' αυτό το πεδίο, για να έχουν ελεύθερο το πεδίο να ξετυλίξουν την ίδια τους τη δράση. Δεν χρειάζεται νομίζω να επιχειρηματολογήσω στο γιατί ο φασισμός είναι μια απειλή απέναντι σε κάθε ελευθερία. Αλλά και στο επίπεδο της ίδιας της ύπαρξης των σωματείων είναι σημαντική η δίκη, γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν και είναι μια οργάνωση που ομολογημένος της στόχος είναι να διαλύσει τα σωματεία. Δεν ξεχνάμε ότι το κέντρο της ιστορίας στον Πειραιά ήταν ακριβώς η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να τσακίσει τα σωματεία της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης που δεν συναινούσαν στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και στη μείωση των μισθών τους. Ήταν η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να στήσει εργοδοτικό σωματείο, σε συνεργασία με τους εργοδότες της Ζώνης, εκείνη η οποία άνοιξε τον κύκλο της βίας στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και κορυφώθηκε μετά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Τι θα σημάνει λοιπόν η έκβαση της δίκης; Γνωρίζουμε από την ιστορία τέτοιου τύπου υποθέσεων, που το κράτος αναγκάζεται να δικάσει φασιστικές οργανώσεις ή άτομα του παρακράτους, ότι η συνήθης τακτική είναι να την πληρώνουν κάποιοι φυσικοί αυτουργοί, και οι ηθικοί, δηλαδή οι οργανωτές της φασιστικής και ρατσιστικής βίας να πέφτουν στα μαλακά και φυσικά να αποκρύπτεται οποιαδήποτε συμμετοχή ή συνέργεια του κράτους στη δράση αυτή. Είναι μία τεχνογνωσία που την έχει το ελληνικό κράτος από τις δίκες των Δοσιλόγων της Γερμανικής Κατοχής ως τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963. Η κίνηση του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου και των συν αυτώ να μην έρθουν τις πρώτες μέρες λογοδοτεί σ' αυτή την παλιά στρατηγική, να την πληρώσουν δηλαδή λίγα χαμηλόβαθμα ή έστω μεσαία στελέχη, και οι ηθικοί αυτουργοί να απαλλαχθούν. Γι' αυτό το λόγο είναι σημαντικό να δώσουμε τη μάχη ώστε να την πληρώσει η ηγεσία της Χρυσής Αυγής που για πρώτη φορά λογοδοτεί και κινδυνεύει να καταδικαστεί για τις εγκληματικές της πράξεις. Μια οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή με τα ιδιαίτερα ναζιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή το Führerprinzip,την Αρχή του Αρχηγού που τη διέπει με βάση το καταστατικό της, θα έχει πολύ μεγάλη δυσκολία να συνεχίσει τη δράση της, αν η ηγεσία της που είναι ο συγκεκριμένος κύκλος ανθρώπων βρεθεί στη φυλακή για τα επόμενα πολλά χρόνια. Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να παραλείψει την ευρύτερη πολιτική σημασία αυτής της δίκης, που έχει να κάνει με το ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να φανεί χρήσιμη στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του αστικού στρατοπέδου μετά την εκλογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προσπάθεια δηλαδή ανασυγκρότησης ενός χώρου στα δεξιά της σημερινής κυβέρνησης, που μπορεί να έχει στην ηγεσία του τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τύπου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, κτλ, αλλά στη βάση να έχει τα τάγματα εφόδου, που μπορεί μόνο η Χρυσή Αυγή να τα προσφέρει σαν δύναμη στο δρόμο ενάντια στα σωματεία, την αριστερά και το κίνημα γενικότερα. Και άρα το να κόψουμε αυτή τη δυνατότητα σημαίνει ότι πολιτικά αδυνατίζουμε αυτή την προσπάθεια και δυναμώνουμε από την άλλη πλευρά την πτέρυγα που παλεύει ώστε οι πιέσεις προς την κυβέρνηση να είναι από τα κάτω, από τους εργαζόμενους, προκειμένου η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει περισσότερα και όχι λιγότερα από τα αιτήματα και τις προγραμματικές της διακηρύξεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η δίκη αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό στην πάλη ενάντια στην προσπάθεια αναβίωσης του Ναζισμού. Είναι μια αναγκαία διαδικασία για να απαλλαγεί η κοινωνία από τις ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις. Είναι μια προσπάθεια για να δοθεί τέρμα στη συγκάλυψη και την ανοχή. Είναι ένα βήμα για να αποκαλυφθεί ο τρόπος δράσης των νεοναζί και οι διασυνδέσεις τους με το κράτος. Η καταδίκη τους θα σημάνει ότι κλείνουμε το δρόμο στους νοσταλγούς του Χίτλερ και της Χούντας, λέμε ΟΧΙ σε ένα νέο Ολοκαύτωμα σε βάρος των αδύνατων. Η δίκη δεν θα είναι το τέλος αυτής της μάχης, αλλά ένα σημαντικό βήμα καταδίκης της ναζιστικής βίας και απονομιμοποίησής της στα μάτια όλου του κόσμου. Αξίζει να συμμετέχουμε όλοι και όλες σ' αυτή την προσπάθεια ενισχύοντας οικονομικά την Πολιτική Αγωγή στη δίκη διότι οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν έχουν χρήματα, όπως και η οικογένεια του δολοφονημένου Σαχζάτ Λουκμάν, με ψηφίσματα στα σωματεία, με εκστρατείες ενημέρωσης για το τι σημαίνει ναζισμός και Χρυσή Αυγή, με μεγάλα συλλαλητήρια όπως στις 20 Απρίλη που θα διεκδικούν την καταδίκη των νεοναζί.

Μπάμπης Κουρουνδής