Στέλνουν τα ΜΑΤ και χτυπάνε τους μικροπωλητές έξω από την ΑΣΟΕΕ κατηγορώντας τους ότι φταίνε για τα κλειστά μαγαζιά, ενώ όλοι ξέρουν ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά να ψωνίσει. Για την υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας κατηγορούν τους μετανάστες που μένουν εκεί και όχι την πολιτική των περικοπών και των απολύσεων που έχουν ρημάξει τους ΟΤΑ και τις άλλες υπηρεσίες. Για τους παιδικούς σταθμούς που δεν έχουν κόσμο και υποδομές να φιλοξενήσουν όλα τα παιδιά, “φταίνε” τα παιδιά των μεταναστών, για τα σχολεία το ίδιο.
Αυτή η ρατσιστική προπαγάνδα, που έχει ανεβάσει σε νέα ύψη η κυβέρνηση Σαμαρά -όσες άρσεις ασυλίας και αν ψηφίσει η Βουλή – θα συνεχίσει να λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για να ανθίζουν οι νεοναζί που παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν αυτούς που δεν “κωλώνουν” να πάρουν δραστικά μέτρα ενάντια στην “μάστιγα” - όπως έχει χαρακτηρίσει δημόσια τους μετανάστες ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Ευρωπαϊκό απαρτχάιντ
Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αποτελεί η μετατροπή αυτής της ρατσιστικής προπαγάνδας τα τελευταία χρόνια σε επίσημη ρατσιστική πολιτική που εφαρμόζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με προεξέχοντα το ρόλο ανάμεσα σε αυτές της ελληνικής κυβέρνησης. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο ευρωπαϊκό απαρτχάιντ και χρειάζεται να γκρεμίσουμε έναν-ένα τους πυλώνες που το στηρίζουν.
Να γκρεμίσουμε πρώτα-πρώτα τον πυλώνα των κλειστών συνόρων και της “Ευρώπης Φρούριο”. Να βάλουμε τέλος στις παράνομες επαναπροωθήσεις, τις αθρόες δολοφονίες παιδιών, γυναικών, ανδρών, αθώων ανθρώπων που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, στα Φαρμακονήσια και τις Οινούσσες, που διαμελίζονται στα ναρκοπέδια, που παγώνουν στα νερά του Έβρου, να γκρεμίσουμε τους ρατσιστικούς φράχτες, να διαλύσουμε τους κυνηγούς κεφαλών της Φρόντεξ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, άλλοι επτά μετανάστες ήρθαν να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο, πνιγμένοι στα νερά του Αιγαίου, κοντά στη Λέσβο.
Να γκρεμίσουμε την ιδέα ότι ο ευρωπαϊκός ή ο αμερικάνικος καπιταλισμός μπορούν να θησαυρίζουν από την υπερεκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, οι στρατοί τους μπορούν να επεμβαίνουν με πολέμους και δικτατορίες, αλλά τα θύματα της πολιτικής τους θα πρέπει να μένουν και να υπομένουν στις χώρες τους τις βόμβες, τη φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Την ιδέα ότι κεφάλαιο και πλούσιοι μπορούν να περνάνε ελεύθερα τα σύνορα, ενώ οι φτωχοί άνθρωποι όχι.
Να απαιτήσουμε, τα σύνορα να ανοίξουν για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να κλείσουν για τους ληστές “επενδυτές” και τους ελεγκτές της τρόικας.
Να γκρεμίσουμε την έννοια του “παράνομου” μετανάστη, του “λαθρο-μετανάστη” με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι – αυτοί που καταφέρνουν τελικά να περάσουν ζωντανοί τα σύνορα.
Και μαζί να γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που, για πρώτη φορά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια στις χώρες της Ευρώπης, προκειμένου να μαντρώσουν για δεκαοκτώ μήνες κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με μόνο τους “έγκλημα” ότι δεν έτυχε να γεννηθούν “ευρωπαίοι”.
Κρατητήρια
Να απελευθερώσουμε τους “χωρίς χαρτιά” από τα ανήλιαγα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων στα οποία κρατούνται επί μήνες στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο - στην ουσία όσοι δεν χωράνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Να καταργήσουμε τον διαχωρισμό σε “νόμιμους” και “παράνομους” απαιτώντας το ξεκίνημα των διαδικασιών νομιμοποίησης που έχουν παγώσει από το 2004, και των διαδικασιών χορήγησης ασύλου. Να απαιτήσουμε να καταργηθούν οι ρατσιστικοί όροι και προϋποθέσεις, όπως τα υποχρεωτικά ένσημα, που οδηγούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια μεταναστών που ήταν για χρόνια νόμιμοι να χάνουν αυτό το δικαίωμα.
Να καταργηθούν όλες οι θεσμοθετημένες διακρίσεις στην πρόσβαση των μεταναστών χωρίς χαρτιά στα νοσοκομεία, τα σχολεία, την ασφάλιση, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εργασία – που ευτυχώς πολλές από αυτές οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα έχουν καταφέρει να καταστήσουν τουλάχιστον ανεφάρμοστες στην πράξη.
Να σταματήσουν οι επιχειρήσεις σκούπα και η συνεχής καταδίωξη από την ΕΛΑΣ για την οποία μοναδικό πειστήριο εγκλήματος είναι το χρώμα, η θρησκεία και η καταγωγή τους. Να σταματήσουν οι απάνθρωπες απελάσεις των “παρανόμων”, όπως του μαθητή από την Λάρισα που πρόσφατα απέλασαν στην Αλβανία. Αλλά και το κυνηγητό αυτών που έχουν χαρτιά, και σύμφωνα και με τα στοιχεία που δίνει η ίδια η αστυνομία, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών που συλλαμβάνονται στις καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα και σέρνονται στα τμήματα για εξακρίβωση.
Να απαιτήσουμε επιτέλους το δικαίωμα στην Ιθαγένεια για τα 250.000 παιδιά δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα, το δικαίωμα ψήφου για τις χιλιάδες των μεταναστών που ζουν εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, καταβάλουν φόρους, χαράτσια, κρατήσεις για το ΙΚΑ – δύο δικαιώματα που έστω και πετσοκομμένα θεσμοθέτησε ο νόμος Ραγκούση και η κυβέρνηση Σαμαρά έσπευσε να καταργήσει.
Να απαντήσουμε καθαρά
Να απαντήσουμε καθαρά στο ερώτημα «πόσοι χωράνε σε αυτή τη χώρα». Οι καπιταλιστές έχουν ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το θέμα και την είχαν πάντα και παντού: "Χωράνε όσοι θέλουμε, για όσο θέλουμε και όποτε θέλουμε". Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εργάστηκαν σκληρά την δεκαετία του '90 κρίνονται σήμερα ανεπιθύμητοι και “περισσεύουν”. Όμως δεν είναι οι μόνοι.
Ανεπιθύμητοι κρίνονται οι ντόπιοι νέοι και νέες, που αρχίζουν να μεταναστεύουν από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Οι ηλικιωμένοι μετατρέπονται σε “βάρος”, γι' αυτό τα όρια συνταξιοδότησης μεγαλώνουν και οι συντάξεις συρρικνώνονται. Οι γυναίκες και αυτές “περισσεύουν” και αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας σε διπλάσιο ποσοστό από τους άντρες. Η ανέχεια και το αβέβαιο μέλλον κάνει τους ανθρώπους να μην γεννάνε, στην Ελλάδα των μνημονίων δεν χωράνε ούτε τα παιδιά.
Όταν μας λένε ότι δεν χωράνε άλλοι μετανάστες, στην ουσία λένε ότι δεν χωράει κανείς. Γι' αυτό και εμείς, σε μια χώρα που οι πόλεις, οι γειτονιές, η ύπαιθρος αδειάζουν από την καταστροφή που φέρνουν τα μνημόνια, απαντάμε ότι χωράμε όλοι. Υποστηρίζουμε ότι η έξοδος από αυτήν την αθλιότητα δεν θα έλθει κυνηγώντας τους μετανάστες, αλλά με την ακύρωσή των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και τις νεοφιλελεύθερες και ρατσιστικές επιταγές της.
Με το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας κάτω από εργατικό έλεγχο, που θα έχει ανάγκη όλα τα χέρια και όλα τα μυαλά, θα μπει φραγμός στην καταστροφή που σκορπάει σήμερα η λαίλαπα της καπιταλιστικής κρίσης.
Ούτε στη Βουλή, ούτε πουθενά - Μόνο στη φυλακή
Σε λίγες βδομάδες κλείνουν δύο χρόνια από την εκλογική επιτυχία της
ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής στις διπλές εκλογές του Μαϊου –
Ιουνίου 2012. Ας θυμηθούμε λίγο το πνεύμα εκείνων των ημερών.Η Χρυσή Αυγή πέτυχε τότε να αιφνιδιάσει τους πάντες, πλην εξαιρέσεων, επειδή κατάφερε να εκμεταλλευτεί την συγκυρία. Εκμεταλλεύτηκε τις διαδοχικές κωλοτούμπες των “αντιμνημονιακών” Καρατζαφέρη και Σαμαρά που κατέληξαν στην στήριξη της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου, παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν αντισυστημική δύναμη.
Εκμεταλλεύτηκε την ρατσιστική προπαγάνδα και πολιτική που εφάρμοσαν αποπροσανατολιστικά όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν τον γνήσιο εκφραστή, και μάλιστα στην πράξη, αυτής της πολιτικής. Εκμεταλλεύτηκε επίσης την λυσσαλέα επίθεση που εξαπέλυσε ο Σαμαράς στην Αριστερά, ιδιαίτερα στο διάστημα, ανάμεσα στις δύο εκλογές, ως η κατεξοχήν αντικομμουνιστική δύναμη, αξιοποιώντας όλα τα ακροδεξιά κομμάτια που εδώ και χρόνια υπήρχαν και λειτουργούσαν μέσα στη Νέα Δημοκρατία.
Αρωγοί
Στην προσπάθειά της αυτή η Χ.Α είχε πολύτιμο αρωγό μια σειρά από ΜΜΕ που όλο αυτό το διάστημα την πρόβαλλαν αναίσχυντα: Από τα στημένα πρωτοσέλιδα με το ΑΤΜ του πρώτου σε κυκλοφορία “Πρώτου Θέματος” μέχρι την πρωινή εκπομπή του Παπαδάκη στον Αντένα, όπου ο Κασιδιάρης επιτέθηκε στις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ Δούρου και Κανέλλη για να χειροκροτηθεί από τον δεξιό τύπο των ημερών.
Είχε βασικό αρωγό την ΕΛ.ΑΣ και άλλα κομμάτια μέσα στο σκληρό πυρήνα του κράτους, από την ΕΥΠ και το Λιμενικό μέχρι τον ίδιο το στρατό, που κάλυπταν και υποβοηθούσαν τη συστηματική δολοφονική της δράση, με κορυφαία ίσως στιγμή το πογκρόμ μαχαιρωμάτων μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας με αφορμή την δολοφονία του Μ. Καντάρη στη Βικτώρια τον Μάη του 2011. Μια κάλυψη και συνεργασία, που ξεκινούσε από τα χαμηλά και έφτανε στα υψηλότερα κλιμάκια της ιεραρχίας, με τα αστυνομικά τμήματα να έχουν μετατραπεί σε ανεπίσημα τοπικά γραφεία της Χ.Α.
Είχε επίσης βασικό αρωγό την Δικαστική Εξουσία. Από τα Πρωτοδικεία και τα Πλημμελειοδικεία που αθώωναν για πλάκα τους δράστες όλων των ρατσιστικών επιθέσεων είτε οι δράστες ήταν αστυνομικοί είτε φασίστες. Μέχρι τον Αρειο Πάγο που έβγαζε “νόμιμο πολιτικό κόμμα” μια εδώ και δεκαετίες εγκληματική ναζιστική συμμορία – που όλα τα κατά καιρούς ηγετικά της στελέχη, ο Μιχαλολιάκος, ο Περίανδρος, ο Κουσουμβρής, είχαν καταδικαστεί και οδηγηθεί στη φυλακή για τις εγκληματικές τους πράξεις.
Τα εκλογικά ποσοστά του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 ήρθαν να απογειώσουν αυτήν την αίσθηση της επιτυχίας, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής έγιναν γκλάμουρ στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών ποικίλης ύλης. Η Χρυσή Αυγή έγινε ένα “νόμιμο πολιτικό κόμμα” που πλέον δεν μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει. Τις χειραψίες της Ντόρας Μπακογιάννη με τον Μιχαλολιάκο ακολούθησαν τα χαριεντίσματα στους διαδρόμους της Βουλής με τον Παναγιώταρο. Ο Λοβέρδος έλεγε ότι η Χρυσή Αυγή είναι “το μόνο αυθεντικό κίνημα”. Η Ζαρούλια ψηφιζόταν από το ελληνικό κοινοβούλιο ως εκπρόσωπος στην “Επιτροπή για την Ισότητα και τον Αγώνα κατά των Διακρίσεων της κοινοβουλευτικής ομάδας του Συμβουλίου της Ευρώπης”! Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ταύτιζαν την Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την “θεωρία των δύο άκρων”.
Γυρνώντας στο σήμερα -με τους μισούς βουλευτές της Χ.Α στην φυλακή και τους άλλους μισούς να ετοιμάζονται να μπουν- αυτό που πρέπει καταρχήν να πούμε είναι ότι εδώ έγινε μια μεγάλη διπλή ανατροπή. Η “θεωρία των δύο άκρων” ηττήθηκε κατά κράτος και οι μέχρι τώρα διαπλεκόμενες εξουσίες που κάλυπταν τους νεοναζί της Χ.Α αναγκάζονται να διεξάγουν έρευνες και να ανοίγουν δικογραφίες.
Ανατροπή
Την ανατροπή αυτή, την επέβαλε το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα. Χρειάστηκε μια κοπιώδης και συστηματική προσπάθεια που αρχικά είχε να αντιμετωπίσει την υποτίμηση. “Μα για ποια φασιστική απειλή μιλάτε τώρα” ήταν η συνηθισμένη ατάκα όταν δημιουργήθηκε η «Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή» την άνοιξη του 2009.
Και μετά, όταν η Χ.Α μπήκε στη Βουλή, την υποτίμηση αντικατέστησε η υπερτίμηση: “τώρα δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν συμμορία, είναι νόμιμο κόμμα”. Ακόμα και μέσα στην Αριστερά, οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ τις περισσότερες φορές απείχαν ή κρατούσαν αποστάσεις από τις αντισυγκεντρώσεις που καλούσε το αντιφασιστικό κίνημα ενάντια στις πρωτοβουλίες των νεοναζί.
Κι όμως ήταν, εκεί, στο δρόμο, που οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες έδωσαν την μάχη: Στις αντισυγκεντρώσεις όπου οι χρυσαυγίτες τολμούσαν να εμφανιστούν, στις διαδηλώσεις στις γειτονιές μετά από κάθε επίθεση, στις καταθέσεις στεφάνων και στις παρελάσεις στις εθνικές επετείους, στα ρατσιστικά “συσσίτια”, έξω από τα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού τομέα ενάντια στα “γραφεία εργασίας” των νεοναζί, στα νοσοκομεία ενάντια στις “αιμοδοσίες μόνο για έλληνες”, στους δήμους και τις περιφέρειες ενάντια στο διώξιμο των παιδιών των μεταναστών από τους παιδικούς σταθμούς, στα ΜΜΕ για να σταματήσει η προβολή τους – και βέβαια στην συστηματική αποκάλυψη του ναζιστικού χαρακτήρα της Χ.Α.
Τεράστιο ρόλο έπαιξαν σε αυτήν την κατεύθυνση οι μεγάλες καμπάνιες, όπως η Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική τον Γενάρη του 2013, οι καμπάνιες ενάντια στα ρατσιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις επιχειρήσεις σκούπα και τον “Ξένιο Δία”. Η ενεργή συμμετοχή των ίδιων των κοινοτήτων των μεταναστών ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό με κορυφώσεις το συλλαλητήριο των Πακιστανών εργατών ενάντια στον Ξένιο Δία τον Αύγουστο του 2012 και των Μπαγκλαντεσιανών εργατών γης στη Μανωλάδα την άνοιξη του 2013.
Αυτοί οι αγώνες οδήγησαν στην αντιφασιστική έκρηξη μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα το Σεπτέμβρη του 2013 που εξαφάνισε τους χρυσαυγίτες από τις γειτονιές, ακόμα και αυτές που καμώνονταν ότι “ελέγχουν”, τον Αγιο Παντελεήμονα και τη Νίκαια. Αυτή η δύναμη τους εμπόδισε να βαθύνουν τους δεσμούς με τον κόσμο που τους ψήφισε στις γειτονιές και περιόρισε τα τάγματα εφόδου, αναγκάζοντάς τους στο τέλος να κλείσουν τα γραφεία τους.
Και ανάγκασε τέλος την Δικαστική εξουσία να στραφεί επιτέλους στην Χ.Α και να την χαρακτηρίσει εγκληματική οργάνωση και σήμερα την Βουλή να αποφασίζει την άρση της ασυλίας των βουλευτών της.
Κυβέρνηση και ΕΕ
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε. Κάθε άλλο. Η σκλήρυνση της ρατσιστικής πολιτικής εκ μέρους της κυβέρνησης και της ΕΕ, όπως την είδαμε πρόσφατα στο Φαρμακονήσι και η επερχόμενη εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας σε συνδυασμό με το “αντισυστημικό προφίλ” που συνεχίζει να καλλιεργεί η Χ.Α, αποτελούν παράγοντες που μπορούν να ενισχύσουν την Χ.Α, όπως και τα κυκλώματα που εξακολουθούν να την στηρίζουν, από τους εφοπλιστές και τα ΜΜΕ μέχρι κομμάτια μέσα στον κρατικό μηχανισμό.
Μπροστά μας, τους επόμενους δύο μήνες, έχουμε τη μάχη των ευρωεκλογών, των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, και ένα από τα σημαντικά διακυβεύματα που θα κριθούν -δίπλα στην ήττα των μνημονιακών δυνάμεων και το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς- είναι οι νεοναζί να ηττηθούν και εκλογικά. Σε αυτές τις εκλογές, κάθε ψήφος στην Χρυσή Αυγή είναι ένα μαχαίρι στα χέρια των νεοναζί.
Είναι μια μάχη που λόγω ευρωεκλογών θα δοθεί ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη. Και όπως και οι προηγούμενες, θα κριθεί, όχι τόσο στις αίθουσες των δικαστηρίων και του κοινοβουλίου, αλλά στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές πόρτα-πόρτα, στους εργατικούς χώρους και στους χώρους εκπαίδευσης. Πρώτο βήμα σε αυτόν τον αγώνα, η μαζική συμμετοχή στα αντιφασιστικά συλλαλητήρια στις 22 Μάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου